Mijn KNO arts deed aan het eind van het jaar nog een testje en zei toen dat ik niet meer terug hoefde te komen. Het evenwicht is nu bereikt en u zult niet meer gaan horen. Ze schreef wel een verwijzing uit voor de audicien, maar verwacht er niet te veel van, zei ze.
Ik ging naar audiciën 'Beter Horen', toen ik dat thuis vertelde zei mijn partner: "was jij maar naar 'Beter Luisteren' gegaan, dan had ik er ook nog wat aan gehad".
Audiciens zijn monteurs met een (v)ooropleiding. Ze werken bij hoorketens en willen u een 'hooroplossing' bieden. Hooroplossing is hun favoriete woord, U en ik zeggen gehoorapparaat.
Mijn zorgverzekering betaalt het grootste deel van een 'hooroplossing'. Ze hebben een aardige vinger in de pap doordat iedere klant een identiek vragenformulier (hoorprotocol) moet invullen dat bepaalt in welke categorie hij/zij valt en dus in welke categorie zijn gehoorapparaat valt. Er zijn 5 categorieën, van eenvoudig naar complex (dus niet van 'beetje doof' naar 'heel doof' zoals je zou verwachten).
Mijn tip is om zo'n formulier niet naïef en spontaan in te vullen zoals gevraagd wordt, want de consequenties zijn verstrekkend. Wees verstandig en lees er eerst eens over. Ik vond op internet een uitleg van dit vragenformulier dat alle audiciens verplicht moeten gebruiken. U vindt het hier. Gebruik de toelichting bij het invullen van voor u belangrijke zaken, met name kun je zien welke vragen bij elkaar horen. Zorg dat je die consequent invult maar geef ook zaken hier en daar wat meer gewicht. Ik heb bijvoorbeeld bij de beantwoording en in mijn gesprek met de audicien benadrukt dat ik enorm veel naar muziek luister (wat waar is) en ook regelmatig uitga en me in ingewikkelde 'luistersituaties' begeef. Dat gaat erin als koek bij de audicien en klinkt als muziek in zijn oren.
Het resultaat is dat ik in categorie 5 belandde. Dat is de hoogste categorie wat complexiteit van de luistersituaties betreft (staat dus niet gelijk aan het meest doof). Het gaat meer om je levensstijl. Als je de hele dag achter de geraniums zit, heb je een eenvoudige luistersituatie. Zo'n plant zegt immers niet veel terug.
Om psychologische redenen wilde ik liever een IHO dan een AHO. Een In-Het-Oor en niet een Achter-Het-Oor. Zo'n koelkast achter je oor met een tuinslang in je oor lijkt me toch niet heel prettig. Het is natuurlijk onzin maar ik voel me dan heel heel oud. Liever wilde ik zo'n gehoorapparaatje dat in je oor zit en niet gezien wordt.
De audiciën snapte me en ik kreeg zo'n mini ding en ik mag het in een proefperiode uitproberen. Nauwelijks te zien, dat is een groot voordeel. Ik droeg deze 'hooroplossing' ruim drie weken en toen was het genoeg. Mijn muziekbeleving is weliswaar veel en veel beter: in de opera, in het Bimhuis, achter de computer met boxen.
Maar met zo'n IHO hoor je de eigen stem op een irritante manier. Ze noemen dat 'occlusie' in het vak en het is een bekend probleem.
Ik kan er niet aan wennen. Mijn gesprekken met anderen worden overschaduwd door mijn eigen stem.
Het is net of je constant in een microfoon staat te praten. Een tijdje had ik de neiging om al mijn zinnen te beginnen met: 'meneer de voorzitter....'.
Een vriend suggereerde dat ik minder moest gaan praten, maar dat was vals van hem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten