Ik ging op visite bij zangeres Barbara op haar begraafplaats. Ze ligt in het gehucht Montrouge, net buiten de péripherique van Parijs. Ik vond haar graf dankzij een medewerker van de begraafplaats die me even per auto bracht (een gewone gelukkig en ik hoefde niet in een kist te liggen zoals hier wel gebruik was, zei hij). Barbara ligt op het Joodse deel van het kerkhof en ze heet Monique Serf en ik heb 4 gekleurde steentjes op haar graf gelegd. Dat is gebruik. Het mooiste lied van Barbara gaat over het sterfbed van haar vader, waar ze net te laat arriveerde. Le ciel de Nantes, rend mon coeur si triste.
Een anarchistische dichter die andere dichters (Verlaine, Baudelaire) op muziek zette . Ook een groot hart voor dieren, zoals voor zijn chimpansee Pepee maar die schijnt ook een verwoestende invloed gehad te hebben in het gezin. Zijn mooiste lied gaat over de tijd, hoe de tijd altijd wint, ook van de liefde. Avec le temps tout s'en va.
Scenarioschrijver en dichter en een zeer grappige man. Stond aan de wieg van Franse filmklassiekers als Quai des brumes (1938) en Les Enfants du paradis (1945) van Marcel Carné. Zijn gedicht Barbara (pas op: is niet de zangeres Barbara van nummer 5) gaat over de stad Brest die in de Tweede Wereldoorlog bijna totaal verwoest werd door bombardementen. Serge Reggiani leest het gedicht. Voor de liefhebber een Engelse vertaling van het gedicht. En een boeiend interview in het Frans met deze bijzondere man.
Zanger, toneelspeler en filmacteur. Ligt begraven op de begraafplaats Montparnasse in het centrum van Parijs; in de buurt van Sartre en van Serge Gainsbourg. Ik spreek uit eigen ervaring want ik was in Parijs toen hij overleed en bij toeval zag ik zijn begrafenis toen ik wandelde op deze begraafplaats, zonder te weten dat hij het was. Ik realiseerde me dat pas toen ik 's avonds het journaal zag. Mijn volgende reisje naar Parijs ben ik gaan kijken naar het grafmonument en hij was het inderdaad, begraven naast zijn zoon die zelfmoord pleegde. Zijn eerste platen kreeg ik van mijn Franse vriendin die gek op hem was. Hij vertolkte prachtige chansons maar luister eens naar dit gedicht van Apollinaire, over de brug Mirabeau over de Seine.
Acteur en regisseur. Onsterfelijk als Monsieur Hulot. Maakte briljante films zonder dialogen die me altijd weer doen lachen. Ik ken heel wat scènes uit mijn hoofd. Tati had het moeilijk op het eind van zijn leven door financiële problemen en dreigende faillissementen. Zo godvergeten onrechtvaardig.
Toen hij overleed schreef Paris Match: "Adieu Monsieur Hulot. On le pleure mort, il aurait fallu l'aider vivant" (we huilen om zijn dood maar we hadden hem levend moeten helpen). Zijn dochter Sophie hield tot haar dood in 2001 de herinnering gaande. Nu doen cinefielen dat. Op Youtube staan vele korte filmscenes van Tati. Zijn beroemde filmmuziek maakt nog steeds vrolijk. Er is iemand die op een briljante manier in zijn voetsporen treedt: Sylvain Chomet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten