Dikke pillen van boeken, straf of zegen?

Moet je nou een afkeer hebben van dikke boeken of zijn zij een zegen?
Dat hangt ervan af zult u zeggen en u heeft gelijk.

Wat te denken van ‘De man zonder eigenschappen’ van Robert Musil (1344 pagina’s) en wat van de romancyclus ‘Op zoek naar de veloren tijd’ van Marcel Proust ((alleen ‘De kant van Swann’ al 537 pagina’s). Het boek van Musil moest terug naar de bibliotheek omdat er niet meer verlengd kon worden en ik had er nog bijna geen letter in gelezen. Het boek van Proust, een verjaardagscadeau, ligt al jaren op mijn nachtkastje en ik zou niet meer weten tot waar ik ben gekomen maar ver was het niet. Dit boek ios aan mij niet besteed (de titel zegt het al...)

De Toverberg (Thomas Mann) heb ik ook geprobeerd. De Toverberg kocht ik voor 2 euro in een kringloopwinkel in een vertaling van de bekende Pé Hawinkels. Ik haalde twee derde van het boek.

Het Woud der Verwachting (589 pagina's) van Hella Haasse was een schot in de roos. Ik had sinds lange tijd niet meer zo ingespannen en tegelijk zo ontspannen zitten lezen, op elk bewaakt en onbewaakt moment. Je blijft het boek pakken. Het is een boek waarvan je het eind met afschuw ziet naderen omdat je weet dat je voorlopig niet meer zoiets boeiends zult vinden. Een soort 'post coïtale tristesse' is je deel bij het bereiken van de laatste bladzijde van het boek.

Jeanne d’Arc , de Maagd van Orléans, komt er nogal bekaaid af in het boek. Ze wordt neergezet als overmoedig en met weinig verstand van militaire aangelegenheden. In hedendaagse bewoordingen zou je misschien moeten zeggen dat ze meer psychologisch en communicatief talent had. Een communicatiegoeroe avant la lettre. Ze was pas 19 toen ze verbrand werd door zo’n verraderlijke paap die heulde met de Bourgondiërs en de Engelsen. Wat een ontluisterend beeld wordt er geschetst van de edelen aan de hoven. Jeugdhuwelijken (soms op het pedofiele af), extreme rijkdom tegenover extreme armoede, uitbuiting, arrogante desinteresse voor rechtvaardigheid, brute rechtspraak. Ik ben blij dat we inmiddels onze koningshuizen hebben weten te dresseren, al gedragen ze zich soms nog steeds alsof de tijden niet veranderd zijn.
In Utrecht, achter de Dom, staat een beeld van François Villon, de dichter/vagebond die in dienst was van Charles van Orléans en die in het boek optreedt.

Ik vond nog zo’n spannende historische roman. De Vuuraanbidders van Simon Vestdijk. Het speelt in de Tachtigjarige oorlog en is een geweldige avonturenroman. Toch weer 685 pagina’s in drie afzonderlijke delen. Zorg wel dat je een exemplaar neemt in de moderne spelling. Mooie verhalen over prins Maurits en Van Oldenbarnevelt en over de diepgewortelde haat die de Remonstranten en de Contraremonstranten elkaar toedroegen. En weet je waarom? Om de leer van de predestinatie! Ik ben voorbestemd om hier niks van te snappen.